Papablog: De zwangerschap
Roderic Rosenkamp (39) is vader van zoons Bob en Jim. Speciaal voor de Week van de Papa schreef hij over zijn belevenissen als aanstaande en kersverse vader. Lees mee hoe hij de eerste zwangerschap en bevalling beleefde. En uiteindelijk in contact kwam met Naviva, waar hij niet veel later zelf als communicatie manager zou gaan werken.
De bekendmaking
Onze ouders kregen natuurlijk als eerste het blije nieuws te horen. Bij een eerste probeer je dat nog op een ludieke manier te doen. Het was Sinterklaastijd. Dus namen we chocoladeletters mee. PA en MA en daarna nog een O. Inderdaad, zodat je er Opa en Oma mee kunt spellen. Ik leg het maar even uit, want onze vaders begrepen niets van deze ‘puzzel’. Onze moeders natuurlijk wel direct. En die waren in alle staten van uitzinnige vreugde. De aanstaande opa’s vonden het ‘wel leuk’. Blijkbaar hadden de toekomstige opa’s en oma’s er al heel lang rekening mee gehouden dat wij ons zouden voortplanten. Want direct kwamen de eerste cadeautjes op tafel die al tijden klaarlagen. We overvielen onze ouders er dus niet echt mee!
Voor de rest van de wereld hielden we de zwangerschap nog even geheim. Er komt die eerste weken heel wat op je af. Bij een eerste heb je eigenlijk geen idee wat je nu precies allemaal moet doen. Gelukkig houdt Madelon van het betere regelwerk. Dus voor ik het in de gaten had, zaten we op onze eerste afspraak met de verloskundige. Er wordt je van alles gevraagd en verteld dat eerste bezoek. Voor mijn gevoel gingen we met twee tassen aan boekjes, brochures, flyers, welkomstcadeautjes, uitnodigingen en folders weer huiswaarts. Braaf regelden we natuurlijk ook de kraamzorg bij Naviva. Ik had toen niet kunnen vermoeden welke rol Naviva in mijn leven zou krijgen!
Samen zwanger
Je hoort vaak dat de zwangerschap toch vooral door de zwangere in kwestie wordt beleefd. In lichamelijke zin klopt dat natuurlijk ook. Maar ik had wel sterk het idee dat we samen zwanger waren, excuses voor deze jeukerige uitdrukking. Wekelijks keken we op 24Baby hoe ons kindje zich ontwikkelde, hoe groot het was en wat het allemaal al kon. Het is en blijft een wonder toch dat uit de samensmelting van twee microscopische cellen een mensje groeit. Dat je op de eerste echo al een hartje ziet kloppen en kleine beentjes ziet trappelen.
Klussen
Traditioneel heb je als man ook nog een klusrol. Zelfs als je zo onhandig bent als ik. De babykamer moet worden gesausd (dat lukt me nog wel), traphekjes gemonteerd (niet gelukt) en Zweeds meubilair in elkaar gezet (met moeite). Pronkstuk was de commode waar mijn schoonmoeder zelf nog op verschoond werd. Met al mijn gebrekkige kwaliteiten heb ik die gerestaureerd, geschuurd en geschilderd passend in het thema van de babykamer.
De 20-wekenecho
De 20-wekenecho vond ik best een spannend moment. Je hoopt natuurlijk dat je kindje gezond is. Tegelijkertijd word je gedwongen om na te denken wat je zou doen als je kind niet gezond blijkt. Waar trek je een grens? Is er überhaupt een grens te trekken? Wat als je daar allebei anders instaat? Godzijdank hoefden we ons daarover geen zorgen te maken. Ons kindje – een jongen – bleek gezond.
Was ik erg blij dat we een jongen zouden krijgen? Ik geloof het niet. Ook een meisje was bijzonder welkom geweest. Sowieso was het heel fijn dat alles goed ging en bleef gaan met ons jongetje tijdens de zwangerschap. Wel komt je kindje meer ‘tot leven’ als je het geslacht weet. Je koopt gerichter spulletjes, stelt je voor hoe je met je jongetje voorop de fiets naar de bouwplaats gaat om te kijken naar graafmachines en het kiezen van een naam wordt ook een stuk echter. Met die naam zijn we een poos druk geweest. Uiteindelijk kwamen we allebei tot een top 5 en kreeg ‘Bob’ de meeste punten. Als tweede en derde naam kozen we voor de roepnamen van onze opa’s: Akki en Arie.
De laatste loodjes
Zo richting Madelons verlof kreeg ze nog een liggingsecho. Daar bleek dat Bob in een stuit lag: met zijn hoofdje omhoog in plaats van naar beneden. Er volgden een paar pijnlijke pogingen tot versie: het van buitenaf proberen om te draaien van het kind. Ik had echt met mijn lieverd van doen, want het was allesbehalve prettig. Helaas lukte het draaien niet en Bob zelf bleef ook onvermurwbaar rechtop zitten (en ook nu is het nog een heel eigenwijze draak). We stonden voor een keus: willen we een natuurlijke geboorte of gaan we voor een keizersnede.
Ik vond en vind dat die keus toch echt bij Madelon moest liggen. Het is haar lichaam. Stiekem was ik opgelucht dat ze koos voor een keizersnede. Natuurlijk is dat ook een best heftige ingreep, maar wel veiliger voor ons kind en minder spannend voor haar. De laatste weken van de zwangerschap brachten we daarom heel relaxed door. We wisten een paar weken van tevoren op welke dag onze zoon zou worden geboren. We hebben heel bewust de laatste avond samen met ons tweetjes doorgebracht. Ons vertrouwde rondje op een mooie zomeravond door het plantsoen gelopen in de wetenschap dat daar de volgende keer een lief, klein en hopelijk gezond baby’tje bij zou zijn.